آیریک خواننده و آهنگساز، فارغ التحصیل رشته آهنگسازی از کنسرواتوار موسیقی تهران است. او در طول زندگی حرفه ای خود آهنگ های متعددی را برای هنرمندان مختلف ساخته و تنظیم کرده است. او همچنین با تعداد زیادی از نوازندگان و خوانندگان ماهر در استودیو ضبط همکاری داشته است.

آیریک (به انگلیسی: Ayric)، با نام تولد منوچهر حاجیلو (به انگلیسی: Manouchehr Hajilou؛ متولد ۲۷ خرداد ۱۳۶۶)، در تهران متولد شد. او و خانواده اش در اکباتان زندگی می کردند. او از نوجوانی شروع به نوشتن شعر و ترانه سرایی کرد و از ۱۵ سالگی شروع به یادگیری گیتار و خوانندگی کرد، از اساتید برجسته ای نوازندگی، آهنگسازی، تنظیم موسیقی و خوانندگی را آموخت در ادامه از کنسرواتوار موسیقی تهران در رشته ی آهنگسازی و آواز کلاسیک فارق التحصیل شد. او اجراها و کنسرت های متعددی در ایران، آلمان و ایتالیا داشته است.

قبل از شروع مصاحبه به صفحه آیریک در اینستاگرام مراجعه کردیم و سعی کردیم اطلاعات کامل تری از ایشان برای انجام این گفتگو داشته باشیم. در صفحه ایستاگرام ایشان اجراهای متعددی در کنسرواتوار تهران، ایتالیا و آلمان به چشم میخورد.

هر چند در ایران موسیقی کلاسیک آنطور که باید و شاید خصوصا در دهه های اخیر طرفداران زیادی ندارد اما بر کسی پوشیده نیست که موسیقی کلاسیک به دلیل زیبایی و شگفت‌انگیزی صداها، قدرت احساسات و تأثیرگذاری عمیق بر روح و ذهن انسان، همچنین قدرت خلاقیت و نوآوری در آثار، جایگاه ویژه‌ای در دنیای موسیقی دارد. این سبک موسیقی قادر است با قدرت خاص خود، احساسات و ابعاد عمیق‌تری را به مخاطبان منتقل کند و تجربه‌ای بی‌نظیر را برای شنوندگان به ارمغان بیاورد.

در بیوگرافی صفحه او آدرس سایت آیریک توجه من را جلب کرد و با مراجعه به سایت ایشان که به زبان انگلیسی بود متوجه بین المللی بودن و حرفه ای بودن ایشان شدم.

مصاحبه و گفتگو با آیریک

از اینجا آغاز میکنم جناب آیریک در مورد علاقه تان و علت ورودتان به دنیای موسیقی و علی الخصوص موسیقی کلاسیک برای ما بگویید:

هر کس دلایل متفاوتی برای علاقه اش و علت ورودش به دنیای موسیقی دارد. برای من دنیای موسیقی بسیار جذاب بوده و هست، و به خصوص ارتباطی که بین من و مخاطبم از طریق موسیقی ای که من ساخته ام و قسمتی از احساس من رو در خودش دارد و در واقع بخشی از وجود من هست، برایم تجربه ای خاص از تبادل احساس با زبان زیبای موسیقی است.

تحصیل در موسیقی کلاسیک برای من باعث توانایی بالاتر و داشتن انتخاب های بیشتر برای ساخت و اجرای موسیقی غنی تر است.

چه تحصیلاتی در این حوزه دارید؟ و ساز تخصصی شما چیست؟

من فارق التصیل رشته آهنگسازی جهانی از کنسرواتوار تهران هستم، ساز تخصصی ام پیانو هست و همچنین بصورت پیوسته در طول زمان تحصیل، از اساتید بنام، آواز آموختم.

لطفاً تعدادی از آثارتان را برای ما و مخاطبان این گفتگو معرفی کنید.

آهنگهای “زندگی زیباست”، “آرامش” و “ملاقات با تو” که به زبان ایتالیایی و انگلیسی ساخته شده اند از جمله کارهای من هستند.

علت مهاجرت تان چه بود و در حال حاضر کجا هستید؟

اگر بخواهیم از جنبه ی رشد شخصی به این اتفاق نگاه کنیم، بنظرم هر انسانی نیاز داره تا جایی که امکانش رو داره از کشورهای دیگه دیدن کنه و یا حتی در آنجا زندگی کنه، که باعث میشه بسیاری از بینش های نادرست در مورد جهان و فرهنگ های اطرافمون از بین بره و به یه واقع بینی درستی دست پیدا کنیم و مهمتر از همه اینکه دیگه خودمون رو به عنوان ایرانی دست کم نمیگیریم.

از سوی دیگه ارتباط برقرار کردن با آرتیست های دیگه از کشورهای دیگه بسیار سودمنده و تجربه ی جالبیه و به شناخت بهتر از خود کمک میکنه، این میتونه یکی از دلایل من برای مهاجرت باشه.

من در حال حاضر ساکن ایتالیا هستم.

وضعیت موسیقی در ایران را چطور می بینید و چه آینده ای برای آن متصور هستید؟

برای موسیقی ایران زحمات بسیاری کشیده شده، از ابتدای تاریخ تا الان، موسیقیدانان ایرانی همواره در شرایط مختلفِ کشور در قدرت و ضعف، در جنگ و صلح، موسیقی ایران رو پیش برده اند، آینده موسیقی ایران در دستان هر ایرانی است که موسیقی کار میکنه، از دید من با توجه به امکانات مدرن تر، و ساده تر شدن فرایند تولید موسیقی و اجرا، شاهد پیشرفت روزافزون موسیقی ایران در همه سبک ها خواهیم بود.

چگونه به عنوان یک آهنگساز شروع به خلق موسیقی می کنید؟

خب این موضوع برای هرکس میتونه متفاوت باشه، میشه گفت آهنگسازی برای من ساختن پلی برای برقرار کردن ارتباط احساسی با شنونده و مخاطبم، با اون آهنگی که از روی احساس شخصی ساخته ام است.

و با این دیدگاه رابطه ی بین ترانه، ملودی و هارمونی رو ایجاد میکنم که بسته به نوع کار میتونه با ایجاد ملودی شروع بشه و بقیه قسمت به کار اضافه بشن. یا میشه فضا و اتمسفری ساخته بشه که ملودی درون آن شکل میگیره و ادامه پیدا میکنه.

چه عواملی و افرادی شما را تحت تأثیر قرار داده‌اند و به شما الهام بخشیده‌اند؟

افراد زیادی از سبک های مختلف و حتی خارج از موسیقی، من رو تحت تاثیر قرار داده اند.

از پاواروتی, اندرو بوچلی، ماریا کالاس تا بسیاری خوانندگان ایرانی. از فرِدی مِرکوری, اَرِثا فرانکلین تا توپاک شکور و …

افراد زیادی برای من لذت بخش و الهام بخش هستند و در این زمینه خودم رو به هیچ وجه محدود به سبک و محدوده خاصی نمیکنم.

آیا تجربه‌های زندگی شخصی و رویدادهای مهم بر روی آثار شما تأثیر می‌گذارد؟

خب، تجربه های زندگی یک هنرمند تاثیر بسیار زیادی در ساخت و اجرای قطعات او خواهند گذاشت. و باعث میشه او بسیار عمیق تر بتونه اون احساس رو بیان کنه، جوری که برای شنونده به خوبی قابل درک است.

آهنگسازی که درد، غم و شادی رو عمیق تجربه کرده میتونه قطعه هایی بسازه که شما با شنیدنشان متوجه عمق احساس آن قطعه ها خواهید شد.

من هم تجربه های سخت و همینطور لذت بخش خودم رو داشته ام که باعث عمق بخشیدن به کارهایم شده اند و خواهند شد.

آیا هدف خاصی در نظر دارید که با آثارتان به دست بیاورید؟

بله قطعا من هم هدف های بسیاری دارم، و یکی از مهم ترین هدفهام در موسیقی ایجاد ارتباط موثر با مخاطبم و همراهی با مردمم هست.

چه نکاتی را در انتخاب همکاران و اجراهای زنده خود در نظر می‌گیرید؟

خب فکر میکنم مهم ترین موارد در این موضوع، داشتن علاقه و عشق به موسیقی و لذت بردن از آن درحالیکه فرد در تلاش برای بهبود مستمر است، باشند.

کار کردن با افرادی که این دیدگاه رو دارند باعث میشه مسائل راحت تر حل بشن و برای ادامه کار انگیزه ی بیشتری وجود خواهد داشت.

و در اجرا برای من مهمترین موضوع ارتباط با مخاطب و اجرایی که در چهارچوب خودم، برای او جذاب باشد است.

نظرتان در مورد موسیقی تئاتر چیست و آیا تجربه ای در این زمینه دارید؟ نظرتان در مورد کنسرت نمایش هایی که اخیراً بسیار در ایران مجبوب شده اند چیست؟ و تفاوت آن با نمونه های دیگر در دنیا چیست؟

من به موسیقی تئاتر بسیار علاقه دارم و تجربه هایی از همکاری در زمینه صداسازی و آهنگسازی برای بیان بهتر احساس برای صحنه های مختلف تئاتر داشته ام.

کنسرت نمایشی رو هم خیلی دوست دارم بسیار جذاب است، و خوشحالم که راهی دیگر برای ارائه موسیقی و هنر به مردم ایجاد شده است.

تفاوت هایی وجود دارند که همه ما از آنها آگاه هستیم ولی با توجه به شرایط کنونی، بسیار بهتر خواهد بود که کنسرت های نمایشی با جامعه ی امروز ما ارتباط بیشتری برقرار کنند.

برخی از نوازندگان می‌گویند: “تا زمانی که آثار باخ و بتهون و … وجود دارد چرا باید آثار آهنگساران ایرانی را اجرا کرد؟” به نظر شما این دیدگاه درست است؟

ایرانیان پایه های موسیقی دنیا هستند، پیدایش سازها و نظم موسیقیایی از ایرانیان آغاز شد و در غرب گسترش پیدا کرد.

من فکر میکنم خیلی مهمه که ما ایرانیان به هر اندازه ای که توان داریم موسیقی خودمون رو گسترش بدیم، در این صورت برایند آن بسیار خوب خواهد بو.

اگر آهنگسازان، نوازندگان و خوانندگان ایرانی همکاری بهتری برای رشد و گسترش موسیقی ایران در سبک های مختلف داشته باشیم و بتونیم قطعه های کلاسیک ایرانیِ گوشنوازتر و حتی قطعه های باستانی ایرانی مدرن تر و مردم پسندتر داشته باشیم قطعا بهتر میتونیم مخاطب ایرانی رو جذب کنیم.

و فراموش نکنیم که باخ و بتهوون و … در کشور و فرهنگ خودشون با موسیقی که برای مردمشان قابل قبول و گوشنواز بود به شهرت رسیدن و قطعه هایی فاخر آفریدند.

در ایرانِ ما هم همینطور است، آهنگساز و نوازنده اگر به شکل موسیقی ای که برای مخاطب ایرانی جذاب و گوشنواز است توجه نکند مخاطب کمی خواهد داشت و ادامه کار دشوار خواهد بود.

میتوان قطعه هایی ساخت و اجرا کرد که بسیار تکنیکی تر و بسیار گوشنواز تر باشند و در عین حال برای مخاطب ایرانی هم جذاب باشند.

پیام شما به علاقه مندان موسیقی کلاسیک در ایران چیست؟

با توجه به اینکه داشتن سرعت و تکنیک در اجرای قطعه مهم هست ولی مهمتر اینکه، از بیان احساس در موسیقی غافل نشیم، هدف نهایی موسیقی بیان احساسِ درست قطعه است.

همانطور که بتهوون گفته: یک نت را غلط نواختن بی اهمیت است، بدون احساس نواختنش غیر قابل بخشش.

و باید بگم که هر ایرانی که موسیقی کار میکنه، حرکت خیلی مهمی رو داره انجام میده و بخشی از یک پازل بزرگتر است، و قسمتی از موسیقی ایران است، موسیقی از طرفی بالانس کننده روان جامعه و از سوی دیگر شادی بخش جامعه است، دلسرد نباشیم با بقیه موزیسین ها ارتباط بگیریم و شبکه قوی تری رو تشکیل بدیم تا بتونیم به اهداف بزرگتر در موسیقی ایران برسیم.

و در نهایت اینکه کار رو درست انجام بدیم ولی کمال گرا نباشیم، قطعه ای که ساعت ها براش وقت گذاشته شده، تمرین و آماده شده ، باید اجرا بشه، نذاریم گوشه اتاق بمونه، ساکت و خاموش بشه و از بین بره.

چه بسیارند قطعه های خوبِ ساخته شده، آهنگ های گوشنوازِ تمرین شده، که بخاطر کمالگرا بودن آن هنرمند هیچ وقت اجرا و شنیده نمیشن.